แม่พลอยหุง <ละครเก่าคุณภาพเยี่ยม 8 Dvd โดย นพพล โกมาร+บุญพิทักษ์ จิตต์กระจ่าง

แม่พลอยหุง - ว.วินิจฉัยกุล :
ตัวอย่างละคร http://www.youtube.com/watch?v=HofR_6hS2aM


มีคำกล่าวแก่คนที่มีชีวิตผาดโผนว่า ชีวิตเป็นดั่งนิยาย นั่นก็คงเป็นเพราะโดยปกติแล้ว ชีวิตตัวละครในนิยายมักจะผาดโผนเหลือคณานับ ผมคิดว่าอย่างนั้นนะ แล้วนิยายส่วนใหญ่เลยทีเดียว ที่ชีวิตอันผาดโผนจบลงด้วยความสุข แบบที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า Happy Ending นั่นแลถึงแม้ว่าการจบแบบ Happy Ending จะเป็นการจบแบบที่เรียกว่า "เอาใจคนอ่าน" และดูเป็นการจบที่ไม่เกินความคาดหมายของผู้เสพวรรณกรรมทั่วไปนัก เรียกว่าพออ่านไปก็รู้ตอนจบทันที แต่ก็ต้องยอมรับว่า การจบแบบนี้เรียกความพึงพอใจจากผู้อ่าน ได้ตลอดมา ทว่าการจบแบบโศกนาฏกรรมกลับตรึงใจผู้อ่านได้มากกว่า...ผมยอมรับว่าตัวผมเองก็ลุ้นให้นวนิยายจบอย่างมีความสุข เคยอ่าน "กระเช้าสีดา" ก็ลุ้นตัวโก่ง แต่อ่านไปได้นิดเดียวก็เลิกอ่าน เพราะลุ้นมาก ไซต์มากเกินไป ทนอ่านต่อไปไม่ไหว เรียกว่าท่านกฤษณา อโศกสิน รีดตัวละครออกมาได้อย่าง... เรียกว่า แล่เนื้อเถือหนังเลยทีเดียวอ่านบ้านทรายทองก็ลุ้น อ่านเพชรพระอุมาก็ลุ้น อ่านคู่กรรมก็ลุ้น... (ยังจะลุ้น)แน่นอนครับ อ่าน "แม่พลอยหุง" ก็ลุ้นพลอย เป็นแร่ธาตุมีราคา ไม่ว่ามนุษย์หน้าไหนก็ไม่อาจจำลองพลอยขึ้นมาจากเศษหินไม่มีค่า ให้กลายเป็นพลอยแท้ๆได้ อย่างมากก็เป็นแค่พลอยหุง ที่ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีวันเทียบเท่า หรือเสมอกับพลอยแท้ๆ ได้...นั่นเป็นสิ่งแรกที่ผมคิดหลังจากได้ยินชื่อเรื่อง...สำหรับวรรณกรรมชิ้นนี้ ผมไม่กล้าลงความเห็นนอก Spoil zone มากนัก เพราะท่าน ว.วินิจฉัยกุล เรียงร้อยเรื่องนี้ขึ้นมาราวจะจงใจให้ผู้อ่านลุ้นจนอกแตกตายว่าผลสรุปสุดท้ายแล้ว ชีวิตของ "นังแหวน" จะออกมาในรูปแบบใด นึกไม่ออกจนกระทั่งบทเกือบจะสุดท้ายก็ยังไม่รู้จะลงในรูปแบบไหนไม่ใช่เพราะเนื้อเรื่องวกไปวนมาไม่ลงสักที ไม่ใช่เพราะโครงเรื่องไม่มีทิศทาง ไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครต่างๆ ไม่ชัดเจน ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนครับเอาเป็นว่าโดยทั่วๆไป หนังสือเล่มนี้ได้แสดงถึงชีวิตของคนคนหนึ่ง ที่ผันแปรไปอย่างชนิดที่เรียกว่าไม่เหลือเค้าเดิม เปลี่ยนไปโดยที่แม้แต่คนอ่านยังไม่มีทางเดาถูกว่าเป็นไปในรูปแบบใดคน หากมีความดีอยู่ในตัว อย่างไรเสียก็ย่อมดี ไม่ว่าจะอยู่กับใคร อยู่ที่ใด สถานะใดคน หากไม่ดีอยู่ในตัว ไม่ว่าจะได้รับโอกาสที่ดีสักเพียงใด ก็ไม่อาจสลัดความไม่ดีออกจากตัวได้"แม่พลอยหุง" ยังได้แสดงถึงประเด็นสำคัญอีกอย่างหนึ่งของเรื่องที่พบได้ในนวนิยายในยุคเดียวกัน คือความแตกต่างระหว่างคนที่มีความคิดอนุรักษ์นิยม กับคนที่มีความคิดแบบสมัยใหม่ แต่สิ่งที่ "แม่พลอยหุง" มีมากกว่านั้น คือผสมผสานความแตกต่างของวัฒนธรรมในสังคมไทยแบบเก่า แบบใหม่ สังคมคนยากแค้นในชนบท และสังคมตะวันตกอีกด้วย ผ่านตัวละครอย่าง คุณหญิง รสนา ดักลาส แหวน พ่อของแหวน ฯลฯ ในวรรณกรรม ท่านผู้ประพันธ์ได้มอบบทบาทการแสดงที่ผมชอบบทหนึ่งให้กับตัวละครที่ไม่มีความสำคัญมากนัก คือ พ่อของแหวน นายแสวง อ่ำนาเมือง ผู้เป็นตัวแทนของผู้นำครอบครัวยากจน ที่พยายามทุกวิถีทางให้ครอบครัวลำบากและยากจนยิ่งขึ้น โดยกำหนดให้พ่อของแหวนแสดงลักษณะของคนที่จนซ้ำซากอันเนื่องมากจากการกระทำของตัวเอง



--------------- ข้อความสีเหลืองมีการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญของหนังสือ หากยังไม่ได้อ่านควรข้าม------------
ลักษณะการวางโครงเรื่องของแม่พลอยหุงทำให้ผมนึกถึงเรื่องกระเช้าสีดาที่เคยอ่านมาก่อน กล่าวคือ เป็นการกล่าวถึงชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาโดยสังคมรอบข้าง การวางโครงเรื่องกำหนดให้แหวนเป็นตัวละครหลัก เป็นเสาหลักของเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ ผมอยากจะแบ่งครึ่งของวรรณกรรมชิ้นนี้ ส่วนแรกคือชีวิตตอนเด็กของแหวน จนกระทั่งไปอยู่อเมริกา และครึ่งหลังตอนที่แต่งงานกับหมอปวเรศแล้วครึ่งแรกของเรื่องเป็นชีวิตของแหวนที่ไม่มีอะไรให้ต้องลุ้นกันมากนัก แม้แต่เรื่องเจ้าหนุ่มเม็กซิกันก็ยังไม่มากเท่าไร ส่วนใหญ่เป็นการปูพื้นให้เห็นลักษณะนิสัยของแหวน เป็นการให้เหตุผลที่ว่าทำไมแหวนจึงมีบุคลิกนั้นๆ เช่น เล่าเรื่องที่พ่อทำร้ายร่างกาย เล่าเรื่องที่ชาครทอดทิ้งสมใจ เป็นพื้นฐานของนิสัยแหวนที่จะแสดงออกในช่วงครึ่งหลังของเนื้อเรื่องครึ่งหลังของเรื่อง ชีวิตของแหวนจะผูกติดอยู่กับหมอปวเรศ เริ่มมีให้ลุ้นตั้งแต่หลังเหตุการณ์ทอร์นาโด ว่าหมอปวเรศจะปฏิบัติต่อแหวนอย่างไร และจากที่หมอปวเรศคาดหวังในตัวแหวนไว้ค่อนข้างมาก และพบว่าตนเองไม่สามารถขัดเกลานิสัยใจคอของแหวนได้อย่างที่คิด เป็นผลให้มีปัญหากับเพื่อนร่วมงานถึงกับต้องย้ายที่ทำงาน ซึ่งตรงนี้ผมคิดว่า ท่านผู้ประพันธ์ได้วางกรณีไม่ให้คนอ่านรู้สึกว่าแหวนเป็นผู้ผิดสักเท่าไร ด้วยการกำหนดให้หมอวิรัชนีเป็นคนที่เข้ามาพัวพันกับหมอปวเรศโดยไม่บริสุทธิ์ใจก่อน ทำให้ท่านผู้อ่านรู้สึกเห็นใจกับการทำรุนแรงของแหวน ไม่ให้ดูเป็นการทำเกินกว่าเหตุมากนัก ผู้อ่านจึงต้องมาลุ้นกันว่าหมอปวเรศจะจัดการกับแหวนอย่างไรดี (ส่วนตัวแล้วสงสารหมอวิรัชนีเหมือนกันครับ)ส่วนที่ลุ้นได้ไม่น้อยอีกประการหนึ่ง คือเรื่องของแหวนกับชาครแม้จะไม่มากเท่าไรเนื่องจากแหวนไม่ชอบคุณชาครเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว (สงสารสมใจครับ) แต่ก็ต้องลุ้นว่าแหวนจะเสียท่าคุณชาครหรือไม่ และถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง แหวนจะบอกกับหมอปวเรศอย่างไร และชีวิตคู่ต่อไปจะเป็นอย่างไรในที่สุดแล้วท่านผู้ประพันธ์ก็ได้จบเรื่องทั้งหมดได้โดยไม่ยากเย็นนัก ไม่ขัดใจคนอ่าน ไม่ขัดใจผม และสะใจดี


Prev: จดหมายจากเมืองไทย - โบตั๋น : กระจกเงาที่ไม่อยากมอง
แหวนเป็นเด็กบ้านนอกยากจน ที่ถูกนำมาเลี้ยงในกรุงเทพ ลักษณะนิสัยดั้งเดิมของแหวน เป็นเพียงเด็กที่ต้องการการอยู่รอด มีอาหารกิน ทำงานสบายๆ เท่านั้น นั่นคือแก่นแท้โครงเรื่อง ตัวละครแหวนไม่ใช่ตัวละครแบบกลม ไม่ใช่ตัวละครที่เปลี่ยนแปลงบุคลิกลักษณะได้มากมายเสียทีเดียว แต่ก็ไม่ได้แบนมากเสียจนคนเดาทางถูกหมด เรียกว่าหมุนได้เล็กน้อยพอลุ้นให้ตื่นเต้น ความขัดแย้งส่วนใหญ่ที่เกิดกับแหวนจะเป็นปัจจัยภายนอกมากกว่าปัจจัยภายในตัวแหวนเอง นอกจากนี้ แม้แหวนจะปฏิบัติหน้าที่ภรรยาที่ดีอย่างไร ก็ยังมีความไม่สมบูรณ์ที่ไม่พยายามกลับไปดูแลพ่อแม่และน้องๆ ที่บ้าน ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปนานจะเกือบจะสายไป นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้แหวนเป็นตัวละครที่กลมมากขึ้นตัวละครคุณรสนาแลคุณดักลาส เป็นลักษณะของคนที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่น เข้าใจในหลักสิทธิมนุษยชน หัวสมัยใหม่แต่ก็เคารพในกฏเกณฑ์ประเพณี คุณหญิงเป็นคนรักความยุติธรรม ตัวละครอัปสรศรีเป็นตัวละครที่ถูกนำมาเปรียบเทียบกับแหวน แต่โดยส่วนตัวแล้วผมเห็นว่าตัวละครนี้ออกจะมีบทบาทน้อย ตัวละครอื่นๆ ส่วนใหญ่จะเป็นตัวละครบุคลิกเดียว อันเป็นลักษณะทั่วไปของตัวประกอบที่น่าสนใจคือหมอปวเรศ ตัวละครนี้กลมพอๆ กับแหวน เปิดฉากมาด้วยความสวยงาม และจบลงด้วยความสวยงามเช่นกัน แม้จะมีภาพของคนดีมีความรับผิดชอบ แต่ก็มีบางครั้งที่หมอปวเรศนึกไม่ชอบใจและเบื่อหน่ายแหวนให้คนอ่านลุ้นเล่น แต่ก็อาศัยความรักที่มีต่อกันพากันมาจนตลอดรอดฝั่งได้ ความระแวงสงสัยในตัวภรรยากรณีแหวนกับชาครกลายมาเป็นผลดีต่อเนื้อเรื่องอย่างไม่น่าเชื่อ ประเด็นความขัดแย้งในตัวหมอปวเรศกรณีที่แหวนมีชาติตระกูลไม่สูง ก็มีอยู่บางเบาแต่ก็พอสัมผัสได้ อย่างไรก็ตามเมื่อพิจารณาโครงของเรื่องที่ใช้แหวนเป็นแกนเรื่อง ก็ทำให้ไม่จำเป็นต้องใส่ใจตัวละครอื่นมากนักความรู้สึกเมื่ออ่านวรรณกรรมเรื่องนี้จบผมก็พบว่าท่ามกลางความขัดแย้งต่างๆ ที่ดูสลับซับซ้อนและอาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของแหวนเสียเมื่อไรก็ได้ สามารถจบลงได้แบบ Happy Ending ได้อย่างต้องลุ้นกันไม่น้อย เรียกว่าตั้งแต่หน้าแรก ไปจนเกือบหน้าท้ายๆ เลยทีเดียวสไตล์การจบของหนังสือเล่มนี้ไม่ได้ทิ้งอะไรให้คิดมากนัก ที่สำคัญคือข้อคิดที่ว่า คนไม่ใช่เพชรพลอย เพชรพลอยปลอมไม่สามารถเปลี่ยนเป็นของแท้ได้ แต่คนสามารถเปลี่ยนกันได้ แม้คนนั้นจะชาติกำเนิตดี ก็อาจไปสู่สิ่งเลวร้ายได้ ในขณะที่คนชาติกำเนิดต่ำต้อย ก็อาจได้รับสิ่งดีๆในชีวิตได้เช่นกันวรรณกรรมทำออกมาได้ดีครับ มีหลายส่วนค่อนข้างถูกใจคนอนุรักษ์นิยมอย่างผม โดยเฉพาะประเด็นเรื่องเพศ ที่ไม่ถึงกับสั่งสอนกันตรงๆ แต่ก็เป็นข้อคิดสำหรับคนปัจจุบันได้เป็นอย่างดี