Bird: คอนเสิร์ตมนุษย์บูมเมอแรง ปี 2533

คอนเสิร์ตมนุษย์บูมเมอแรง บันทึกการแสดงสด 7 เม.ย. ที่ MBK Hall ชั้น 7 มาบุญครองเซ็นเตอร์.

ปี 2533
ความยาว 2 ชม.เต็ม
DVDจำนวน 1 แผ่น





Bird's Story : The Only One, August, 1990


บูมเมอแรง: มาแรงเบิร์ดทำไปโดยในใจคิดว่า จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สนแล้ว จะขอทำ ทำในภาคของ production งานที่ทำมา จะสู้กับงานข้างหน้าว่า โจทย์มาอย่างไรก็จะตีให้แตก แต่เบิร์ดไม่รู้ว่าจะสำเร็จไหม หรือว่ามันออกมาแล้ว มันจะบูมไหม ตรงนั้นไม่เคยคิดเลย ตั้งแต่ร้องเพลงมา ไม่เคยคิดเลยว่า ความดังคืออะไร จนทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยนะ ว่าตัวเองดังหรือเปล่า เพราะว่ามันเป็นงานหมดไง พอมาก็ทำๆๆๆๆ เตะก้อนหินไปตามที่มันวางไว้ข้างหน้า จนมาถึงคอนเสิร์ตบูมเมอแรง ครั้งแรกที่ก้าวออกไป ถึงได้รู้ว่า อา.. ที่ทำไปน่ะ กลับมาแล้ว สู้ต่อไป..album นี้ เหมือน album แรกเลยนะ เบิร์ดบอกกับทุกๆ คนว่า ขอแลกแล้ว ถ้าได้ก็จะทำต่อไป แต่ถ้าไม่ได้มาซึ่งการต้อนรับนั้น ก็จะได้รู้ด้วยตัวของตัวเองว่า เขาไม่เอาเบิร์ดแล้ว album นี้เบิร์ดซีเรียสกับมันมาก ใช้พลังมากเหลือเกิน จะขาดใจก็ยอม..เพลงแรกที่ร้องไป บูมเมอแรง เสียงของการต้อนรับของคนดูนี่ ระหว่างที่ร้องไป เสียงดนตรีอึกทึกครึกโครมมาก เสียงที่กำลังกรี๊ดกร๊าดกันอยู่นี่ดังมาก แต่หารู้ไม่ว่า ในใจของเบิร์ดมันเงียบมากเลย เบิร์ดบอกกับตัวเองว่า ทำต่อไปเถอะ ในตอนนั้นเองน่ะนะ ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างมันดังหมดเลยนะ เสียงดนตรีดัง เสียงกรี๊ดดัง เสียงการต้อนรับดัง แต่ในใจเบิร์ดนี่ยิ้มอยู่คนเดียวเงียบๆ ข้างในไม่สามารถจะบอกใครได้ แต่มันยิ้มออกมา ข้างในลึกๆ มันบอกว่า ต่อไปได้แล้ว เขายังเอาเราอยู่..พอหลังจากคอนเสิร์ตมนุษย์บูมเมอแรงครั้งแรก เดินลงมาจากเวทีนี่ ตัวมันเหงื่อเพียบเลยนะ ก็มองกระจกแล้วยิ้มให้ตัวเอง ได้ทำงานอีกแล้ว ชีวิตได้เดินต่อไป ในใจเบิร์ดนี่มันโล่งมาก มันไม่มีอะไรเลย ไม่มีอะไรเลยนอกจากงาน กับความผูกพันกับคน กับแม่ กับคนไทย นอกนั้นไม่มีอะไรเลย วันนั้นเบิร์ดพูดกับตัวเองว่า เอาแล้วชีวิต ได้มีงานทำอีกแล้ว ได้เดินต่อไปแล้ว เราไม่ได้หยุดแล้ว ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว ทุกคนยังต้องการเราอยู่ ทุกคนยังไม่ทิ้งเราไป แล้วเราจะทิ้งเขาไปได้อย่างไร ..พอรอบ 2 โอ้โห ทีนี้มันมาก แล้วเบิร์ดนี่เหมือนกับของขึ้นน่ะ ของขึ้นมากเวลาที่มองไปข้างล่าง แล้วเห็นคนมายืนมอง แล้วเต้นไปกับเราด้วย คืออาการที่เต้น เบิร์ดไม่ได้มองแค่นั้นไง เบิร์ดมองลึกไปถึงข้างใน เขาคงเอาใจช่วยเราแน่ๆ เลย ก็ของขึ้นสิ ฮึดๆๆๆๆ ไม่ได้แล้ว แบบนี้ต้องสุดฤทธิ์ ลุยแหลก แล้วจากนั้นมันก็เลยเป็นอะไรที่น่าสนใจไปหมดเลย ต่อไปพรุ่งนี้ทำอะไร มะรืนทำอะไร..เวลาออกไปต่างจังหวัด เบิร์ดจะบอกตลอดเวลาว่า มาต่างจังหวัดแบบนี้ แสงสีก็ไม่ค่อยมี แต่สิ่งที่ทำให้สว่างมากกว่าไฟบนเวทีก็คือ หัวใจของทุกคนที่มา ออกมาจากบ้าน ตลาด มานั่งดูกัน ใจสว่างมาดูกันเลย นั่นคือสิ่งที่เบิร์ดหวงแหนว่า ต้องอยู่กับเบิร์ดนะ อย่าหายไปนะ ถ้าหายไปนี่ เบิร์ดไม่รู้ว่า อะไรจะเกิดขึ้น เพราะเบิร์ดไม่เคยเห็นโลกใบอื่น นอกจากโลกใบนี้ เบิร์ดไม่เคยเห็นคนทะเลาะกันแล้วโกรธกัน ไม่เคยเห็นการก้าวร้าว ไม่เคยเห็นเลือด พระเจ้าไม่ให้เบิร์ดเห็นของพวกนั้น ให้แต่บนเวที ให้แต่เสียงปรบมือ ให้แต่เสียงกรี๊ด ให้แต่อะไรที่เป็นไปในรูปลักษณ์ที่มีความสุขทั้งนั้นเลย เบิร์ดถึงหวงมาก เก็บรักษาตลอดเวลา แล้วก็พยายามต่อสู้ เพื่อที่จะให้ได้ตรงนี้มาอีก แล้วเก็บรักษาเอาไว้อีก..เบิร์ดรักอาการตรงนี้มากเลย ยังน้อยใจอยู่จนทุกวันนี้ว่า ทำไมนะ ทำไมเราถึงให้ไม่ได้ เท่าที่ทุกคนอยากจะได้ เบิร์ดไปเล่นคอนเสิร์ตที่เพชรบุรี รถที่นั่งเข้าไปนี่ เป็นรถโตโยต้าธรรมดา ซึ่ง security ต่างๆ นี่ไม่มีเลย แต่เชื่อไหมว่าเบิร์ดสบายใจมาก แล้วโล่งใจมากเลย ที่สามารถสัมผัสเขาได้ รถนี่เพดานจะเตี้ยมาก เบิร์ดก็จะพยายามหันไปแตะเขาให้ได้ แต่กระจกมันกั้นอยู่ แล้วเบิร์ดก็.. คือในใจมันคิดอยู่ทุกวันไง จนกระทั่งพลั้งปากออกไปว่า ไม่รู้ทำไงแล้ว ให้ไปหมดแล้ว อยากให้มากกว่านี้ทำยังไง เอากระจกออกได้ไหม คนในรถหันมามองกันหมดเลย เบิร์ดก็แบบ.. น้องเอ๊ย นี่พี่ให้แล้วนะ ให้แล้วนะ คนในรถเขาก็ถาม พี่เบิร์ดพูดอะไร คือในใจมันพูดออกมา ไม่ใช่ปากแล้วไง น้องทุบมาเลย ทุบมาเลย ให้มันแตกแล้วมาหาพี่เลย..ยังคิดว่าถ้ามีสักวัน เบิร์ดอยากนั่งกลางสนามหลวง ไม่ต้องมีใครกับเบิร์ด เบิร์ดจะให้เขาไปเลย เขาอยากหยิกก็เอาไปเลย อยากทำอะไรทำไปเลย จะนั่งหลับตายิ้มอย่างเดียว ทึ้งกันไป คืออาการที่เราให้เขานี่ มันมีขนาดนี้แล้ว มันเกินลิมิตแล้ว..อาการที่คนเขายกมือให้เบิร์ดนี่ ถึงมือเปล่าๆนะ มันมีค่ามากกว่าดอกไม้อีก เขายื่นมาให้เบิร์ดนี่ 5 นิ้วเขาได้แตะเพียงนิดเดียว เขาก็มีความสุขแล้ว ไม่รู้นะ พูดไม่ถูก แต่เบิร์ดมีความสุขกับการได้สัมผัสกับความรู้สึกแบบนี้ เบิร์ดก็ตำหนิตัวเองว่า ทำไมเราให้เขาได้ไม่หมดนะ ทำไมเราจับไม่ได้ทุกมือ ทำไมเราให้ไม่ได้ทุกดวง เบิร์ดว่ามันเป็นบาป เป็นเวรกรรม เป็นความเลวทราม เป็นความกักขฬะ เป็นความโหดร้าย เป็นความผิด มันติดลบ มันอะไรมากเลย สำหรับตัวนักร้อง ดารา ที่ไม่ได้สนใจกับนิ้ว 5 นิ้ว ที่มองข้ามความรู้สึกของมือที่เขาให้มา มันไม่ได้มีแค่มือนะ ใจเขาน่ะ เขาอยากได้สัมผัส เบิร์ดว่ามันเป็นสิ่งพวกนี้หมดเลยนะ การที่เขาหยิก เขาจับแรง เบิร์ดนี่มีเลือดมาหมดเลย รอยนี้ยังไม่หายเลย แล้วเบิร์ดจะภูมิใจกับสิ่งเหล่านี้ มันจะยิ่งกว่าแหวน ยิ่งกว่าเสื้อผ้าอีก เพราะมันเข้าไปข้างใน เบิร์ดอาจจะบ้านะ แต่เบิร์ดเป็นอย่างนี้จริงๆ แล้วเบิร์ดก็จะนั่งดู อันนี้ได้มาจากจังหวัดนี้ อันนี้ได้มาจากจังหวัดนี้ อันนี้ของใหม่ อันนี้ของเก่า อ๊อ.. อันนี้ได้มากจากตรงนี้ เบิร์ดว่ามันไม่ใช่แผล แต่เป็นอาภรณ์ แล้วเบิร์ดจะโกรธมากสำหรับคนที่ด่าแฟนเพลง ด่าคนเหล่านี้ โถ.. เขามานั่งดูเราน่ะ เราก็เป็นคนธรรมดา อาจจะเป็นเพราะว่าเบิร์ดมาจากศูนย์ก็ได้ เบิร์ดไม่เคยดูตัวเองว่าเป็นธงไชย แมคอินไตย์ ถึงจะเป็นแล้วทำไมล่ะ ธงไชย แมคอินไตย์ นี่มันอย่างไรหรือ ไม่เห็นจะแตกต่างไปจากคนอื่นเลย..เบิร์ดตัวเล็กตลอด เบิร์ดต้องการกำลังใจจากทุกคน เบิร์ดอยู่ได้เพราะตัวเองน่ะสบายมาก ชีวิตอยู่ได้ แต่ชีวิตจะอยู่อย่างมีความสุข ก็ต้องอยู่กับทุกคน นี่คือจริง นี่คือเรื่องจริงที่อยากบอก เบิร์ดไม่มีแฟน ไม่มีคนรัก ไม่มีอะไรเลย เบิร์ดมีตรงนี้ที่เป็นของเบิร์ด เบิร์ดรักของเบิร์ด เบิร์ดจะกอบโกยไปเพื่อสร้างบ้านที่สวยงาม มีสระว่ายน้ำ มีสนามหญ้า มีเพชรทองใส่หรือ มันไม่ใช่เบิร์ดเลย ไม่ใช่ ของเหล่านี้มันอยู่ที่ทุกคนน่ะ เบิร์ดไปไหนทุกคนร้องเพลง ทุกคนมีความสุข นั่นคือของของเบิร์ดน่ะ คนดูเขามาดูเรา เขาไม่ได้อะไรเลย เขากลับบ้านไป เขาก็ได้แต่คิด คืนนี้สนุกมาเธอดูหรือเปล่า โอ้โหตอนนั้นนะดีมากเลย ฉันชอบมากเลย มันเป็นอาการของการเสพความสุข แม้กระทั่งดูคนดูด้วยกัน คือเขาไม่ได้มุ่งมาถึงเบิร์ดแล้วไง เขาดูอาการของคนดูด้วยกันไปด้วย ..คนนี้ยังชอบเลย เธอดูหรือเปล่า คนนั้นน่ะยังปรบมือไปกับเราด้วยเลย คนนั้นนะดูลืมตัวไปหมดเลยนะ คนนั้นนะยิ้ม นั่งดูแล้วยิ้มตลอด สำหรับเบิร์ดไม่ต้องการอะไรเลย ขอให้ได้ร้อง ได้รำ จบ..